Wat een lucht! Flashbacks van straatjes uit Salou, Lloret en kreta die naar een nacht stappen naar kots, pis en bier stonken. Wat een lucht……

Wat een prachtige dag. Zaterdag 31 oktober, 20 graden en onbewolkt. De ideale dag voor een dagje met de mannen naar Luik te gaan.

We besloten om de trein van half twee te nemen. Om de beurt kwamen de verschillende groepjes jongens binnen op het station van Maastricht. Uiteindelijk waren we met 14. Na een ritje van een halfuur arriveerde we op het station van Liege. Dit was tevens het mooiste gebouw van de dag. Modern en goed onderhouden. Bij buitenkomst viel direct op dat we in het buitenland waren. Een andere taal en infrastructuur.

Een wandeling van een kleine 10 minuten bracht ons op de Foire, een grote kermis. De aanwezige attracties werden bekeken. Mochten we van de alcoholische versnaperingen nog niet  misselijk genoeg worden, dan was hier keuze genoeg 🙂

Ondertussen kwamen we aan het einde en begon de dorst toe te nemen. Na een kleine wandeling werden de cafĂ©s letterlijk geroken. In een zijstraatje van de winkelstraat lagen wat cafĂ©s, disco’s en eettentjes bij elkaar. Erg leuk als je niet kan ruiken, wat een putlucht! Als je geluk had rook je bier, anders het riool of de pannenkoek van Sjefke van de avond ervoor. Ook in het cafĂ© rook het niet naar bloemetjes, maar na een paar drankjes rook je dit niet meer. Hier  werd maar meteen een vat bier besteld. De aanwezige barvrouw werd iedere minuut leuker. Toen we zelf muziek mochten draaien en madame shotjes begon uit te delen, kon ze helemaal niet meer stuk.

Inmiddels was het buiten donker en het vat bier al een tijdje leeg. Het werd nu tijd om eens stoere verhalen over de kermisattracties waar te maken, op naar de Foire! Eenmaal buiten werd niets meer geroken van de onaangename lucht, gek hoor. Denk dat mensen uit Luik nu ook weten wie we zijn, inclusief zwervers!

In de (nuchtere) middag toestand viel 1 attractie al erg op; “de booster”. Dit ging niet alleen erg hoog maar ging ook nog meerdere keren over de kop. Helaas gingen er nog maar 2 mensen in, maar het was een geweldige ervaring. Vervolgens niet misselijk genoeg dus op naar “de breakdance” . Hier was een grotere groep van de partij. Dit ging niet over de kop maar oooo zo snel. Ik was blij dat Raoul me stevig in de houdgreep had 🙂 Genoeg misselijkheid en spierpijn om langzaam richting station te gaan.

Een treinreis en taxirit bracht ons naar ons stamcafé om nog met een paar drankjes af te sluiten.